Yorgunum Bu Günlerde

Yorgunum..
Yaşamaktan değil ama yaşatmaktan..
Didinmekten,gözümde canlansa bile yaptıklarım..
Zayıflığımın tepesinde şovalye rengine bürünmekten..
Nerede olduğumu bilsem bile..
Yorgunum..

Yaptıklarımdan değil yapamadıklarımdan..
Yaşamadıklarımdan, yaşatamadıklarımdan..
Yıprandım, kırıldım, eğildim..
Kestirip atamadıklarımdan ve attıklarımı unutamamaktan..
Yorgunum..

Hissettiklerinden değil hissetmediklerinden..
Kafesleri kırmak zorunda olduğundan,
İstemesem de gerildim, kızdım..
Sıkıldım sevgimi kanıtlamaktan..
Yorgunum..

Anlatmaktan seni, onu, diğerini..
Anlatamadım, dinletemedim..
Kimim ? Neyim ben ?
Beklemekten sıkıldım...
Ne zaman sıra bana gelecek dinleneceğim diye..
Yorgunum..

Yürümekten karıncanın ağırlığıyla..
Mutsuzum..
Gösteremediğim için geçtiğimiz yerleri..
Ben her adımını yaşasam bile yolculuğun..
Farkında olamamandan..
Yoruldum..